Makalenin başlığını gören ailem ve çok yakın arkadaşlarım ne demek istediğimi hemen anlamışlardır. Çünkü bu tarihi kim bilir benden ne kadar çok işitmişlerdir. 
Ve 1890 yılı civarı doğmak istediğimi artık ezberlemişlerdir.

Dünyaya çok geç geldiğimi düşünüyorum. Kişilik yapımın ve düşünce sistematiğimin bunda büyük etkisi var. Geçmişe bağlı, teknolojiden pek haz etmeyen, insan ilişkilerinde karşılıklı nezaketi ve saygıyı esas alan yapımla 21. yüzyıl yerine 20. yüzyıla ait hissediyorum kendimi.

Zaman ilerledikçe özellikle ülkemizdeki siyasi iklimin de etkisiyle insan ilişkilerinin hoyrat, özensiz, vefasız, saygı ve nezaketten uzak hale gelmesinden ve nobranlaşmasından çok rahatsızım.

***

Yazılarımda çok sık tekrar ettiğim için artık biliyorsunuz: Kanaatimce Türk toplumu yapısını ve özünü 1970’li yılların sonuna kadar koruyabilmiştir. Ne olduysa 12 Eylül 1980 felaketinin ardından memlekette uygulanan neoliberal politikalardan sonra olmuştur. 

1980 öncesinin o pek çok üstün hasletlere sahip Türk insanının bu değerleri ne yazık ki çok aşındı. Toplum hayatı yozlaşmış, bireycilik ve bireysellik cehaletle birleşerek hiçbir kural tanımadan yükselmeye başlamıştır.  
Toplum ve insan ilişkileri yıpranmış, aşınmış, zaman zaman yozlaşmış ve sonuç olarak son 15 senedir de toplum ortadan ikiye bölünerek kutuplaşmıştır.

Tüm bunların sonucunda derinliği olan rafine insan ilişkilerinin yerini hızla yüzeysel, mekanik, çıkara dayalı yaklaşımın almasından çok şikâyetçiyim. Bilgisizlik ve cehalet de bu olumsuz ortamı destekliyor. 

***

Ayrıca teknolojinin ve sosyal medyanın bu konuda yaptığı kötülük dolu katkılarını da ilave etmeliyim. Teknolojinin pek çok yararlarını ve hayatı kolaylaştırıcı etkilerini elbette ki inkâr etmiyorum. 
Biz görürüz ya da göremeyiz bunu bilemem ama bir zaman sonra teknolojinin insanlara zararının faydalarından çok daha fazla olacağını öngörüyorum. Çünkü teknolojiyi yönlendiren insan ve ben kötü niyetli insanlara hiç güvenmiyorum.

Bozulan insan ilişkilerinden de, teknolojinin insan ilişkilerini muazzam boyutlarda olumsuz etkilemesinden de çok mustaribim. 

Teknoloji konusunda temel hoşnutsuzluğum, internetin keşfiyle çığrından çıkan sosyal medyanın toplum üzerinde yaptığı tahribat ve insanî ilişkileri bir bilgisayara hatta bir telefona indirgemesidir. 
Aynı odada ya da aynı yemek masasında otururken birbirleriyle sohbet etmek yerine sürekli telefonlarıyla meşgul olan ve çevre ile bağlantısını kesen o kadar çok gençle ve hatta yetişkinle karşılaştım ki...
Bu sebeplerledir ki hiçbir sosyal mecrada yokum; asla da olmayacağım.

Çok yazık ki sadece insana özgü olan iletişim ve temas göz göre göre ölüyor...
Ben; göz, söz ve tensel temasa dayalı insan ilişkilerini savunmaya ve kendi hayatımda ısrarla uygulamaya devam edeceğim.

Özet olarak aktarmaya çalıştığım bu görüşlerimden dolayıdır ki 1890’da doğmalıymışım diye düşünüyorum. 

***

Eğer o tarihte doğsaydım, 1880’li yıllarda doğan eşsiz Atatürk ve o neslin muhteşem vatanseverleriyle aynı yaşam dönemini paylaşacak ve belki onlarla birlikte çalışacaktım.

İstiklâl Harbi sırasında 30’lu yaşlarımın başında, Cumhuriyet’in ilanında ise 33 yaşımda olacaktım. Cumhuriyet’in yarattığı mucizelere kendimce katkı verecektim. 

Artık ömrüm ne kadarsa; 1930’lu, 40’lı, 50’li ve belki de sonrasının kaliteli, seviyeli, saygılı ve nezaketi esas alan insanlarıyla beşeri ilişkiler yaşayacaktım. 

İnsana ‘insan’ olduğu için değer verilen bir atmosferde hayatımı sürdürecektim.

Bugünün aksine utanma duygusunun var olduğu toplumun bir bireyi olacaktım.

Cumhuriyetçilerin ezici çoğunlukta olduğu bir toplumda ‘soluk’ alacaktım.

“Beyoğlu’na kravatsız çıkılmadığı” o günlerde İstiklâl Caddesi’nde yürüyecektim. 

Laubaliliğin ve sakilliğin zirvesindeki sayısız radyo-televizyon kanallarının ve programlarının yerine; eğitici-bilgilendirici ve müzikle, radyo tiyatrolarıyla eğlendirici tek kanallı “Türkiye Radyoları”nı dinleyecektim.

1950’li yıllarda ‘modern bir Avrupa sahil şehri‘ olan cânım Mersin’imin ‘vahşice betonlaştırılmış’ hâlini görmeyecektim.

Sosyal medya ya da envai çeşit teknolojik mesaj yerine hâlâ mektup yazıyor ve mektup alıyor olacaktım.

Ve daha niceleri...

***

Çok mu nostaljik oldu? Varsın olsun.  
Bir zamanlar böyle bir Türkiye’nin var olduğunu düşünmek bana iyi geliyor... 
Nezaket ve saygının egemen olduğu o güzel günleri anmak içimi ısıtıyor...

***

Tüm bu duygu ve düşüncelerimi toparladığımda işin özü olarak ortaya ‘insan’ çıkıyor. 
Her şeyi yapan insan... 
İyisiyle, kötüsüyle...

Ve sanırım, 1890’da doğmayı isteyerek artık ulaşılması imkânsız olan bir başka zamanın insanî özelliklerini ve ilişkilerini özlüyorum...