Yazılarımı hiç zorlanmadan yazan bir kişiyim. Konuyu belirledikten kısa süre sonra, klavyenin üzerinde kelebekler uçuşurcasına bir yumuşaklık ve ahenkle harfler kelimelere ve cümlelere dönüşür.

Üzgün olduğum bazı günlerde ise canım ne yazmak ister ne de o kelebekler dans eder... 
Kelimeler acı verir...Ve... 
Bir şeyleri anlatmakta mutlak yetersiz kalır...

***

Çarşamba günü akşam üzeri saatlerde çok ağır hasta olduğu haberini aldım. Ve gece saatlerinde tam da uyumak üzereyken öğrendim: 
“Neriman Teyze’yi kaybettik...”

***

Neriman Sümen... 
Ne eksik, ne fazla; tamı tamına 40 yıllık arkadaşım Halit’in ve kardeş gibi gördüğüm ablası Ufuk’la kardeşi Murat’ın anneleri... 

Çok üzgünüm...Çok...

***

Halit, benim liseden kadim dostum. Lisenin son seneleri olan o muhteşem ilk gençlik senelerimizi aynı gruptan arkadaşlarımızla hiç ayrılmadan daima beraber geçirdik.  
Bilemiyorum, biz mi çok yoğun yaşadık o dönemleri, yoksa o yaşları geride bırakan herkes mi benim gibi hisseder... 
O yıllara ait o kadar çok hatıra var ki hafızamda... 
Sanki o yaşları defalarca yaşamışım gibi hissediyorum...

***

Neriman Teyze’yi uğurladığımız bahçe içindeki zemin kattaki eve yaz ayları sıkça giderdik. Neriman Teyze’yi her zaman dikişlerini yaptığı ve sanat eseri gibi “gelin başı” taçları yarattığı çalışma odasında görürdüm. 

Sakin, yumuşak, güler yüzlü... 
Ben, Neriman Teyze’yi hep o odada hatırladım, hep öyle hatırlayacağım...

***

Neriman Teyze bir “sanatkârdı”. Az evvel yazdım; dikişin yanı sıra incilerle, taşlarla süslü taçlar hazırlardı. Kullandığı malzemelerin hepsi de rahmetli babamın tuhafiye dükkânı Naneler Tuhafiye’de satılırdı. Neriman Teyze de alışverişi hep bizden yaparmış. 
O, kimseleri pek beğenmeyen babam, Halit’in annesinin Neriman Teyze olduğunu öğrendiğinde saygıyla bahsetmişti. 
Eski Mersinliler olarak elbette ki rahmetli babamla Halit’in babası rahmetli Mahir Amca da tanışırlardı.

Mahir Amca’nın Azak Han’daki Hakimiyet Gazetesi ve matbaası gündüzleri buluşma noktalarımızdan biriydi.  
Hakimiyet Gazetesi’nin matbaası alt kattaydı. Gıcırdayan 6-7 tahta basamakla çıkılan Mahir Amca’nın mütevazı odası/gazete idarehanesi asma kattaydı. Merdivenden çıkınca sola düşen, odanın güney duvarında da “S. Demirel” imzalı “Arkadaşlarına” başarılar dileyen bir yazı...

***

Ah o güzelim, cânım Azak Han... 
Ne hatıralara, ne yaşanmışlıklara sahipti... 
Azak Han’ın muhafaza edilmemesini affetmek mümkün değil. Dünyanın hiçbir yerinde böyle bir kültür mirasına böyle hoyrat davranılmaz! Bunu yapanları affetmiyorum, affetmeyeceğim!

***

Azak Han’daki sayısız hatıradan biri: Ya biz yaşlarda ya da birkaç yaş küçük bir çaycı çırağı vardı. Ne yazık ki adını hatırlayamadım. Bir gün matbaanın önünde gevezelik ederken baktım Halit, çaycının tarafından kahkahalarla geliyor. Elinde de küp şekerlerin ambalaj kartonundan bir parça sallıyor. Kartonu, “Al oku” diyerek bana verdi. Karışık biçimde şunlar yazıyordu:

“Nuzim, Serreps, Kanoz” gibi bir sürü anlaşılmaz “kelime” ve bir sürü rakam.

“Yahu bu ne anlayamadım” dedim Halit’e. O, hâlâ kahkaha atarak “tercüme etti”. “Nuzim”, Nafi; “Serreps” o zamanlar çok içilen Schweppes gazoz; “Kanoz” da gazoz demekti. O karmakarışık rakamlar da kim neyi, kaç tane içmiş onları ifade ediyordu. 
Bizim çaycının okuma yazması biraz kıttı ve böyle yazabilmişti. İşin ilginci bu kendince notlarla hiç şaşmadan hesabı tutturmasıydı. 
Tabii ki ben de kahkahayı basarak Halit’e katıldım...

O zamanlar çok genç, çok mutlu, çok kaygısızdık... 
Ve o zamanlar; çok ve daha güzel, daha kolay gülüyorduk...

***

İki gün evvel taziye için Neriman Teyze’nin evine gittim. En son 20 küsur sene önce Mahir Amca’yı ziyaret etmek için yine bir lise arkadaşımız ve Halit’le birlikte gitmiştik. Mahir Amca’nın vefatından bir süre önceydi. Şimdi o kadar memnunum ki gittiğime. Zaten rahmetli de çok memnun olmuştu o ziyaretimize. 
Neden sanki Neriman Teyze’yi de ziyaret etmedim diye şimdi çok üzülüyorum.   
Hayat bu nevi ihmallerimizin neticesinde bizi üzmüyor mu zaten...

***

Perşembe günü eve doğru yürürken, bahçede sağlı-sollu bulunan mücevher kadar nadide olan muhteşem “katmerli menekşe”yi görünce hem çok sevindim hem burnumun direği sızladı.  
40 sene evvel de bu menekşeler bahçeyi süslüyordu... 
Koparmaya kıyamadım; eski bir dosta kavuşmuşum gibi bakışlarımla sevdim, okşadım onları...

Salonda Halit’le biraz geçmişi andıktan sonra, Neriman Teyze’nin çalışma odasına girdim. Yaptığı harikulâde taçları, bu defa yakın gözlüğümü takarak, “seyrettim.” 
Hey gidi seneler, hey... 
Şimdi gözlüksüz göremediğim o taçları Neriman Teyze 40 sene evvel yaparken, benim şu andaki yaşımdan 7 yaş daha gençti...

Sonra, Halit beni oturma odasına götürerek, Neriman Teyze’nin çalışırken kullandığı aletleri gösterdi. Eminim, hepsini de Naneler’den almıştı...

***

Halit, kardeşleri ve taziyeye gelenlerle çoğu da eski günlere dair sohbetler ettik. Beyaz kocaman köpekleri Prens’i de andık, o zamanlar civarda çok az bina olmasını da; denizin doldurulmasından da bahsettik, mahallelerine ilk belediye otobüsü seferinin konmasından da; evdeki eski tip yeşil telefon da anılarımızdan çıkıp geldi, yine eski tip olan ve hâlâ kullanılan kırmızı telefon da... 
Sohbetin bazı yerlerinde gülümsedik ama o burukluk ve hüzün hep vardı...

***

Evden ayrılırken, Korona yüzünden sevgili kardeşim Halit’e sarılamadım ama onu, Ufuk’u ve Murat’ı gözlerimle kucakladım...

***

Sakin, yumuşak, güler yüzlü... 
Neriman Teyze, bu dünyaya veda etti...

Güzel ve iyi bir insan daha ayrıldı aramızdan... 
Güle güle Neriman Teyze. Allah sana gani gani rahmet eylesin. Nurlar içinde, huzurla uyu...

***

İlk gençliğim artık biraz daha uzak...
Artık biraz daha eksiğim...