Sene 1984-85, mevsim kıştı. Söylenenlere göre, Ankara, uzun yılların en sert kışlarından birini yaşıyordu. Ankara Üniversitesi’nde ikinci sınıf öğrencisiydim.  
“İnsanın başına bir defa gelen” 18 yaşımdaydım…

***

Duygularımı yazarak ifade etmeye henüz başlamıştım. Bir yıldır şiir yazıyordum. Daha doğrusu, o zamanlar şiir olduğunu düşündüğüm bir şeyler karalıyordum… 
Çok sevdiğim bir arkadaş grubum vardı. Hep birlikte kendimizi ve dünyayı keşfediyorduk… 
Sinema, konser, tiyatro, kitap, Cumhuriyet gazetesi…  
Yavaştan rakıya da başlamıştık… Paramız olmadığında meze falan aramaz, sohbet ve “derin” tartışmalarla yetinirdik… 
Her dönem aramızdan biri âşık olurdu… O kuşağın gençleri olarak pek de girişken değildik galiba. Abayı yaktığımız kıza sonunda “açılırdık” ama o aşamaya gelinceye kadar, o aşklar tatlı bir dert açardı başımıza… Ardından gelsin türlü-çeşitli ama zararsız çılgınlıklar…  
Efkâr ve hüzün karışımı duygusal gelgitler…

Yaşlarımız 18, 19, 20’ydi…  
Ve mutluyduk…

***

Biz böyle kaygısızca ve idealleri gerçek sanarak yaşarken, müziğin de hayatımızda özel bir yeri vardı. Daha önceki yazılarımda arkadaş grubu olarak CSO konserlerine gittiğimizden bahsetmiştim. Bunun dışında popüler müzikten de hiç kopmazdık.

Türkçe şarkıları zaten severek dinlerdik ama 84-85’in kış aylarında, Sezen’in “Sen Ağlama” şarkısı, sarsıcı bir etki yaratarak hayatlarımızın ortasına düşüverdi. 
(Biz onu çok sevdik. O bizim için “Sezen Aksu” olmadı hiç. Daima Sezen’di…)

Acaba o kış ve o ilkbahar kaç yüz defa dinlemişizdir “Sen Ağlama”yı… 
Şarkı, “ağlama” diyordu ama ben dâhil aşk acısı çekenler, her dinlediğimizde ağladık…

O şarkıdan sonra Sezen sevgimiz o kadar arttı ki, nasıl anlatmalı bilemiyorum…

***

O güzel arkadaşlarıma sonraki yıllar sormadım ama Sezen, bendeki ayrıcalıklı yerini hep korudu… 
Ta ki… 
Ağustos 2009’da çözüm süreci denilen “şeye” karşı çıkanları, “İki cihanda lekeli” ilan edinceye kadar…

***

O tarihten bu yana 13 uzun yıl geçti. Sezen bugünlerde ağır bir “durumla” karşı karşıya… Ayrıntısına girmeyeceğim, herkes biliyor.

Günlerdir gelişmeleri izliyorum. Şu anda onu savunanlar “İki cihanda lekeli” ilan ettikleri. Milyonlarca kişiyi derinden yaralamak pahasına destekledikleri ise şimdi ona karşı en sert sözleri söylüyorlar.

***

Yazıyı sonlandırmadan önce Sezen’le ilk ve son olarak kısa bir sohbet yapmak istiyorum.

***

Sezen, vakit bugünmüş; söylememek olmaz… 
Bize o kötü sözleri sarf etmen beni üzdü, kırdı ve senden kopardı.  
Sakın ha yanlış anlamanı istemem… 
Öfkeyle, hırsla ya da hiddetle değil… 
Elimde olmadan… Kendiliğinden… 
Ve… İçim sızlayarak… 

***

Sezen, bugünlerde içimde “sen kaynaklı” yeni ve son bir sızı var… Bu defa tam tarif de edemediğim…  
Bir burulma… Bir huzursuzluk hissi… 
Sanırım, eski güzel günlerimizin hatıralarından bakiye…

***

Sezen, seni bu durumda görmeyi hiç istemezdim.  
Belki bu yaşadıklarından sonra “lekeli” ilan ettiğin insanları nasıl kırdığını bir an da olsa düşünürsün… 
Daha da önemlisi, onları sonsuza kadar nasıl kaybettiğini…