Hayatlarımıza dair bazı ufak dokunuşların kendiliğinden, hiç sebepsiz oluverdiğine iyice kanaat getirdim. 
Geçtiğimiz hafta, çok uzun senelerden sonra ilk defa ve hiç sebepsiz aklıma Tom Jones’un “Delilah”sını dinlemek geldi. 
Ve… 
Bir haftadır bu muazzam şarkıcının, bu muhteşem şarkısını her gün dinliyorum. Hem de youtube hazretleri sayesinde 1967’den itibaren 2022’ye kadar olan tüm yorumlarını…

Bugün biraz Tom Jones konuşalım… 
Birazcık nostalji yapalım…

***

Evvela kişisel bir öngörü: Tom Jones’un, şu an itibarıyla benden önceki, benim ve benden sonraki nesil olmak üzere üç kuşağı derinden etkilemiş büyük bir sanatçı olmasının yanı sıra, artık klâsikleşmiş eserleriyle sonsuza kadar yaşayacağına inanıyorum.
Bazılarına inat, sonsuzluğa ulaşmak işte böyle bir şey.

***

Tom Jones’la delikanlılık yıllarımda tanıştım. Herkes gibi ben de “Delilah”, “I’ll never fall in love again”, “Green green grass of home”, “It’s not unusual” gibi şarkılarına vuruldum. 
O güzel yıllarda bu şarkıları votka-vişne eşliğinde dinleyerek aşk acısı çekmişliğim, efkârlanmışlığım ve şiir olduğunu sandığım şeyler karalamışlığım çoktur.

Zaman içinde Tom Jones da muhteşem şarkıları da anılarımdaki müstesna yerlerini aldılar ve seyrek olarak dinlemeye başladım. 
Söylediğim gibi, ta ki geçen haftaya kadar…

***

Şu son bir haftada o kadar çok Tom Jones ve “Delilah” dinledim ki bu büyük sanatçının geldiğim şu olgunluk dönemimde bende uyandırdığı izlenimleri ve gözlemlerimi yazmak istiyorum.

***

Şimdi hâlâ kullanılıyor mu bilemiyorum. Benim delikanlılık yıllarımda Tom Jones‘a “Galler Kaplanı” lâkabı uygun görülmüştü. Bana sorarsanız şelale gibi çağlayan, çok güçlü, billur kalitesindeki sesi ve muhteşem “sahnesi” ile bu benzetmeyi çok hak eden bir müzisyendir Tom Jones.

Tom Jones, 1940 doğumlu yani şu anda 82. yaşını sürüyor. Onun 27 ve 82 yaşları arasındaki performanslarının bir kısmını internet sayesinde izleme imkânım oldu. Dikkatinizi çekerim: 27 yaşından itibaren, 82 yaşına kadar tam 55 yıl sahnede olan bir devden bahsediyorum.

Büyük bir samimiyetle söylemeliyim ki bu büyük sanatçının “iyi” bir performansı ile karışlaşmadım. Değerlendirmem, “çok iyi”den başlıyor, “muhteşem ve muazzam“ ötesine kadar uzanıyor.

Gençlik yıllarında sahnede çok daha deli-dolu olan Tom Jones, tek kelimeyle sahneye hâkim bir şarkıcı. Bazı çok iyi şarkıcılarda bunu göremezsiniz. Fakat bu delişmen şarkıcıda izleyicisini her zaman tatmin edecek bir sahne performansı bulabilirsiniz.

Çok ilginç bir durumdur; sahnede izlediğiniz Tom Jones‘a kayıtsız kalamazsınız. Onu seversiniz. Sahnede neşeli, mutlu, fırlama, güler yüzlüdür. Şarkılarını söylerken kendisi de eğlenir. Konser başladıktan sonra seyircisiyi kısa sürede avucunun içine alır. 
Tom Jones ve seyircisi artık bir bütündür…

***

Son günlerde sayısız konser performansını izledim. Genç yaşlarında sahnede çok daha hareketli olmasına rağmen nedendir bilmem, 2000 yılından yani 60’lı yaşlarından sonraki performanslarını çok daha fazla beğendim. Sahnede 82 yaşında dahi kasırga gibi esmeye devam eden bu büyük sanatçı, üzerindeki olgunluk halesiyle sahneye çok daha yaraşmış gibi geldi bana. 
Pek çok kimsede yakıştıramadığım ama onda harika duran top sakal bırakması da bence olgunluk yaşlarındaki “imajına” büyük katkı sağlamış.

Bir gözlemimi daha aktarmak isterim: Bence Tom Jones stüdyoların değil de büyük açık hava konserlerinin şarkıcısı.  
Bildiğiniz üzere, açık havada konser vermek bir şarkıcı için büyük dezavantajlar içerir. Böyle konserlerde ses düzeni ne kadar iyi olursa olsun, ses muhakkak dağılır. Ses düzeyinden ve kalitesinden kayıplar yaşanır. Ayrıca açık hava konserinde şarkı yorumları stüdyolardaki gibi “standart” olmaz. Şarkıların bazı bölümleri zayıf kalabilir. 
Fakat Tom Jones’sanız eğer… 
Endişelenmenize gerek yoktur…

Tom Jones asıl açık hava konserlerinde devleşen bir şakıcı. Sesi, küçük dansları, mimikleri ile… 
Tom Jones son konserini yakın zamanlarda Belfast’ta vermiş… 82 yaşında… İzleyiniz lütfen… Hayran olmak dışında, saygı duymamak mümkün değil…

***

Söylediğim gibi, bence bu devin tüm performansları “çok iyi”den başlıyor.  
Sizleri bilmem ama ben, 2012 senesinde İngiltere Kraliçesi’nin “Diamond Jubilee” konseri kapsamındaki performansına bayıldım, çarpıldım. 
O konserde söylediği “Delilah” bence izlediklerimin en iyisi. Birincisi, bu yorumda sempatik, sevimli ve fırlamaca mimiklerini sesiyle tamamen uyumlu olarak kullanmış.

“I felt the knife in my hand and she laughed no more” sözlerini söylerken takındığı o muzır ve sevimli hâlini fark etmemek mümkün değil. Zaten sağ elinin ve vücudunun ileriye doğru yaptığı belli belirsiz hareketi görünce sözleri işitmenize gerek kalmıyor. Anlıyorsunuz ki Delilah kardeşimizin işi bitmiştir! 
“No more” sözlerini kısa bir es vererek söylemesi ise az evvel rahmetli olan kardeşimiz Delilah’nın kahkahasının sonsuza kadar susutuğunu anlatmaya yetiyor. 
Söylemeye çalıştığım, bu büyük usta sözlere gerek kalmadan vücut diliyle bile şarkı söyleyebiliyor.

Bu bahsettiğim vurgulamaları hemen her yorumunda yapıyor ama nedense bana sözünü ettiğim konserde çok daha etkiliymiş gibi geldi. 

Bu konserdeki orkestrayı fakat özellikle klasik gitarları ve nefesli enstrümanları ne kadar övsem az gelir. Öyle sihir dolu müzik yapmışlar ki notalar kanatlanıp uçarken sizi de kanatlandırıyorlar…

***

Herkese ama özellikle Tom Jones’la pek çok harika hatıraları olduğunu düşündüğüm benden önceki kuşağa ve benim kuşağıma mensup olanlara, yazıyı bitirince bir Tom Jones şarkısı dinlemelerini öneriyorum.

***

Tom Jones’a, büyük hayranlığımı, büyük sevgimi, büyük takdir ve övgülerimi gönderiyorum.

Pek sevgili Tom Jones, senin gibi dev bir sanatçı, mükemmel bir şarkıcı ve eşsiz bir müzisyene sahip olduğu için insanlığın ne kadar da şanslı olduğunu düşünüyorum. 

Sana, son saniyesine kadar müzikle dopdolu uzun ve sağlıklı bir yaşam diliyorum.